diepgang

Keilen, dat is het juiste Nederlandse woord. Met steentjes proberen zo vaak mogelijk over het wateroppervlak te ketsen. Als je bij een rivier of plas staat en je vind er geschikte platte steentjes kun je je daar mee amuseren. Je gooit het steentje zo dat het als het ware zweeft over het water en dan is het natuurlijk ernaar streven zo ver mogelijk te komen en ook om zo vaak mogelijk het steentje op het water te laten stuiteren. Keilen is best een leuke bezigheid als je eens je gedachten wilt verzetten. Je hoeft er niet echt bij na te denken en het is redelijk eenvoudig om te doen. Het effect van de steen die overal waar het wateroppervlak geraakt word en daar een mooie cirkel achterlaat, is mooi om te zien. De verschillende rimpels van het water vloeien dan in elkaar en creëren een patroon van ineenvloeiende cirkels met een perfectie die alleen God kan bedacht hebben. Je hoeft het niet altijd ver te zoeken om je te verwonderen over de Maker van alles.
Dan heb je ook iets anders: de plons! Als je een grote dikke steen neemt en deze in het het water gooit dan krijg je een opspattende en harde plons. Het water kan alle kanten op vliegen. De steen raakt maar even het oppervlak en verdwijnt direkt naar de bodem.
Waarom dit vergelijk? Wel, er was eens een leraar die, als hij iets vroeg en daarop een niet bevredigend en te kort antwoord kreeg daarop reageerde met een gebaar alsof hij steentjes keilde. Hij bedoelde daarmee dat je een te oppervlakkig antwoord gaf en niet de kern raakte. Dat is dus het grote verschil tussen de ‘plons’ en het keilen. De ‘plons’ heeft diepgang en gaat naar de kern terwijl je bij het keilen enkel het oppervlak wat beroerd en daardoor geen diepgang maakt. Het kan best een leuke bezigheid zijn om te keilen en enkel het oppervlak aanraken. Het kan zelfs mooie effecten geven met patronen die heel wat lijken, ineenvloeiend en zelfs met een bepaalde perfectie. Toch raak je op die manier niet de kern, de bodem.
Door het kluwen van opinies die er zijn over tal van onderwerpen en de massale informatiestroom waarmee wij mensen heden ten dage overspoeld worden, komen we steeds vaker tot een oppervlakkig onderzoek. De tijd om iets echt tot de bodem uit te zoeken is vaak niet op te brengen, het moet snel gedaan worden en dan verlies je dus die diepgang. Ook in relaties merk je hetzelfde probleem, wie heeft er nog echt tijd om te luisteren? Hoe vaak zijn we bereid om diep op moeilijke onderwerpen in te gaan? Hoeveel tijd word er gestoken om aktief aan een relatie te werken? Het is vreemd om te zien dat in een tijd waar er zoveel mogelijkheden zijn om te communiceren de communicatie juist vermindert van kwaliteit en uitgehold lijkt door de tijdsdruk die deze maatschappij met zich meebrengt. Relaties zijn vaak oppervlakkig geworden. Het blijkt dat één op acht Belgen geen vrienden heeft, het aantal scheidingen is fenomenaal toegenomen de laatste twee decennia. Nee, de communicatie werkt toch niet zo goed als het ons voorgesteld word.
Ook Gods gemeente lijdt hieronder. Mensen vinden de tijd niet om diepgang te vinden. Wie heeft er nog de tijd om uitgebreid te graven in Gods woord? Wat als er niemand meer toe komt dan misschien een enkele fulltimer of dominee? Hoe lang is het geleden dat je nog eens een goede prediking vanuit Gods woord hebt gehoord? Nee ik bedoel niet de oppervlakkige hooguit twintig minuutjes die nog gereserveerd zijn voor Gods woord en waar dan vaak niet eens iets inhoudelijk gezegd word. Ik heb het over echt diepgaand onderwijs, gemeenteopbouw, geestelijk bewapend worden, Jezus op de voorgrond in de boodschap, de kern van de zaak. Geen goed bedoelde meningsuitingen die niet onderbouwd zijn of fragmentarisch gebruik van bijbeltekstjes waarmee dan een leuk preekje gemaakt word maar verder gewoon wat loze woorden zijn. Niet dat oppervlakkige en dat voor het oog misschien best wel mooie. Niet een leuke bezigheid, een verstrooiing of gedachten verzetten. Diepgaand, tot de kern, onderzoekend en toetsend, een spoor van opspattend, door de lucht vliegend water die alles er omheen beïnvloed en aanraakt, sporen nalatend. Hoeveel tijd steken we in Gods gemeente en hoeveel procent is dat van de totale tijd die we over hebben na de plichten die we moeten doen? Hoeveel tijd besteden we om eens goed te luisteren naar wat God ons te zeggen heeft en vinden we dat nog zo belangrijk als Hij ons vraagt om eens wat te wachten? Het christendom word uitgehold en oppervlakkig, de relatie met God word uitgehold en oppervlakkig. We proberen het mooi te laten lijken zodat het niet zou opvallen misschien maar diepgang valt niet na te bootsen met een plat steentje dat keilt.
Natuurlijk is dat bij ons in de gemeente niet zo en waarschijnlijk in je eigen leven valt dat ook best mee. Je onderhoudt de relatie met God, leest dagdagelijks je bijbeltje en gaat diep op bepaalde onderwerpen in. Daardoor heb je ook de zondagen veel te delen met mensen uit je kerk en vliegt de tijd als je over Jezus spreekt en iedereen vertelt wie Hij in je leven mag zijn en hoe je dat elke dag opnieuw mag ervaren. Natuurlijk komt die vreugde tot uiting doordat je zo uitbundig Gods Naam wenst te loven en prijzen en bidden dat je de longen haast uit je lijf zingt alsof je tot in de hemel wilt gehoord worden. Natuurlijk, dat zou erg zijn als dat niet zo was, dat zou zeker geen indruk naar de buitenwereld geven die zo positief zou zijn. Dat zou niemand in de gemeente vooruit helpen. Dat zou niet zijn wat bedoeld word met ‘God verheerlijken’ en Zijn naam groot maken. Dat zou niet echt overeenstemmen met ons getuigenis van hoe lief wij onze Heer en Heiland hebben. Die liefde kan niet geveinsd worden maar dwingt ons tot daden.
Natuurlijk voel je je niet aangesproken want jij hebt wel vrienden en je werkt aan de relaties die je hebt met man, vrouw, kinderen, broers en zussen. Je laat niets aan het oppervlakkige onderhevig zijn en bent voortdurend op zoek naar verdieping van het geestelijke leven in al zijn aspecten. Maar, stel je eens voor dat hetgeen hierin geschreven staat misschien wel voor je deur staat en dus dichte toekomst is, wat ga je er aan doen? Ga je strijden en vechten om stand te houden in deze oorlog of laat je je meesleuren?
Keilen is nog wel altijd beter dan helemaal geen beroering van het water maar toch deze oproep om te zoeken naar meer diepgang en vastgeworteld te zijn in Jezus, onze Vriend en Broeder, onze Redder en Verlosser, onze Bruidegom.
Met een fragment afsluitend en dus keilend:
Wees waakzaam, wees op uw hoede, want uw vijand, de duivel, zwerft rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi. Stel u tegen hem teweer, gesterkt door uw geloof, in het besef dat uw broeders en zusters, waar ook ter wereld, onder hetzelfde leed gebukt gaan. Maar al moet u nog korte tijd lijden, God, de bron van alle genade, heeft u geroepen om in Christus Jezus deel te krijgen aan zijn eeuwige luister. God zal u sterk en krachtig maken, zodat u staande zult blijven en niet meer zult wankelen. (1 Pt 5:8)