zijn er nog taboes?

Als er nu eens iets is waartegen mensen zich verzetten zijn het taboes. Alles moet kunnen en alles mag openbaar zijn. Er bestaan geen erge dingen die ons nog kunnen shocken of waarvan we denken dat het toch maar heel absurd is. Allerlei gekke dingen worden zo snel mogelijk als normaal bestempeld en de freakshow gaat op in de circus die we de wereld noemen. Tolerantie voor iedere rariteit en extremistische idee kleuren onze samenleving. Niets is nog te gek of te dol. Op die manier zouden er toch geen taboes meer kunnen bestaan, zo denkt men waarschijnlijk. Nochtans is het heel duidelijk dat er heel wat zaken zijn die niet bestempeld staan als taboes maar waar men zeker niets van moet hebben. In tegenstelling tot al de seksuele escapades en bizarre gedachten, die sinds de seksuele revolutie allemaal getolereerd en geaccepteerd zijn, en waarover men vrijuit kan praten alsof het de normaalste zaak is, daar staat tegenover dat er heel wat godsdienstige dingen gewoonweg niet meer kunnen gezegd worden.
Vanuit ervaring weten christenen best dat het heel moeilijk is om nog iets te kunnen zeggen over Jezus of God. Mensen klappen direkt dicht en mijden dit soort gesprekken als de pest. Natuurlijk heeft dat wel een oorzaak maar toch is het opmerkelijk dat in deze tijd waarin taboes worden weggewerkt en transparantie gepromoot wordt, juist datgene wat vroeger hét onderwerp van gesprek was nu een taboesfeer om zich heeft. Er moet toch openheid zijn? Alles moet toch kunnen? En dan blijkt dat dat helemaal niet de kwestie is als puntje bij paaltje komt. Er zijn heel wat taboes weggewerkt, hoewel dat vaak niet positief kan worden beschouwd, maar er zijn er ook weer bijgekomen. Het is de lijn die het zwarte van het witte scheidt die ervoor zorgt dat als het ene geaccepteerd wordt, het andere geen recht meer heeft van bestaan. Dat zijn de keuzes die gemaakt worden en daar gaat het druk de foute kant op.
Het is veelal een reaktie op het conservatieve, een tegengaan van de behoudende mens. Alles moet overboord wat vroeger was, het kind vaak met het badwater mee. Het is een afzetten tegen de gevestigde waarden en een protest tegen alles wat als normaal werd gezien. Maar door dit reageren is de wereld een stuk complexer geworden. Het grijze gebied, waar eens een duidelijke lijn was, is zoveel groter geworden.
Door het zich afzetten van alles en nog wat zijn vele taboes doorbroken maar het beeld van wat mag en niet mag is daardoor veel vervaagd. Daarover spreken we liever niet. Een titel van een Nederlandse film typeert dit alles: ‘van God los’. De decadentie neemt steeds meer toe en zoals Plato zei: ‘als de muziek van een samenleving een andere klank begint te vertonen is het einde van die beschaving nabij’. Dat is wat we lezen in de apocalyptische woorden waar openbaring van verhaalt. Ontegensprekelijk waar.
Maar nu we deze tendens hebben vastgesteld voor onze omgeving en de gehele wereld is het tijd geworden om eens hand in eigen boezem te steken. Zijn er binnen het christendom nog taboes? Zijn er zaken waarover men niet wil spreken of niet meer kan spreken? En veel belangrijker is of dat eigenlijk wel kan want tenslotte pretenderen we dat Gods Woord gezag heeft en dat alles wat er in staat waarheid is.
Toch is het blijkbaar ook niet meer zo eenvoudig om een duidelijk standpunt in te nemen als gemeente in de wereld over allerhande zaken. De theologie heeft voor heel wat positieve ontwikkelingen gezorgd maar heeft zeker ook heel wat onduidelijkheid met zich meegebracht. Zo vinden we bij allerlei verschillende strekkingen allerhande interpretaties over de Bijbel en wie durft nog te zeggen dat de één ongelijk heeft en dat de ander (meestal vanuit eigen standpunt) gelijk heeft. De één proclameert het dichtst de apostolische overlevering te benaderen en wijst anderen als afvalligen af. Onenigheid is een typisch kenmerk van het christendom en dat terwijl vanuit de Bijbel juist verwacht wordt dat we eensgezind zijn. Dat valt moeilijk te rijmen, zeker naar de buitenwereld toe. Niet dat we nu voorstanders moeten zijn van een wereldkerk en allemaal maar genoeg water bij de wijn zouden moeten doen, dat niet, maar wel dat er een voorbeeld naar buiten moet gegeven worden dat christenen samen met elkaar overweg kunnen juist ook als ze een verschillende mening hebben. Maar hoe moeilijk is dat!
Nu hebben we het over de kerk in de wereld maar hoe zit het met onze eigen gemeente? Zijn er dingen die achterwege gelaten worden omdat ze beangstigend zijn omdat er misschien nog maar eens een scheuring zou kunnen ontstaan? (en dat is het laatste wat we zouden willen toch?) Of zijn er standpunten die eigenlijk niet meer kunnen besproken worden door de tendens of de tijdsgeest die het ‘verantwoord’ maatschappelijk denken beheerst. Zullen we het eens hebben over genezingsdiensten of zalving? Misschien over de werking van Gods Geest. Of over de opname van de gemeente, de terugkomst van Christus. Helemaal zullen we het maar niet hebben over de positie van de vrouw, daar wil niemand zich meer aan verbranden. Maar ook scheidingen, homoseksualiteit, geld en politiek, gemeentelijke tucht, ... En deze lijst is eigenlijk nog lang niet af.
Jazeker er zijn nog heel wat taboes in onze gemeente en vooral het jammere daarvan is dat op die manier omgaan met Gods Woord, God de mond gesnoerd wordt. We gaan dan heel selectief met de Bijbel om en lezen enkel nog dat waar we weg mee weten en laten een schat aan infomatie liggen. Een zeer goed voorbeeld is de hele kwestie van de opname van de gemeente en de eindtijd. Omdat we weten dat dit een spanningsveld is waarover er verschillende meningen bestaan vermijden we verder nog elk gesprek of prediking daarover. Wat is het gevolg? We spreken haast niet meer over de terugkomst van Christus en daardoor zien we er eigenlijk ook niet meer zo naar uit. Het vervaagd in onze theologie en we gaan vooral andere punten benadrukken zoals het heden in plaats van te zien op de toekomst.
Een ander voorbeeld is de positie van de vrouw. Welke man durft het nog aan om te zeggen dat de Bijbel ons leert dat de vrouw onderdanig moet zijn aan haar man? Hopelijk heb je dan een heel dik rugbypak aan en kan je hard rennen! Nochtans is het van groot belang dat er een goed verstaan is van deze dingen, ze vormen de basis van een goede samenleving door onze gezinnen!
Maar het is niet de bedoeling dat iedereen nu de haren heeft rechtstaan. Het zou wel duidelijk moeten zijn dat er genoeg dingen onbespreekbaar geworden zijn en dat God daar de dupe van is om het maar eens zo te zeggen. Willen wij als christenen dan zo graag opleven naar hoe mensen ons vaak zien: de meest irritante en eigenzinnige, koppige en moeilijke mensen die er zijn? Of willen we een ander beeld geven naar buiten toe, een beeld van verdraagzaamheid en begrip (maar geen compromis), maar altijd liefdevol. Als we dat beeld willen tonen dan beginnen we best eens bij onszelf.
Vrede bewaren is op zich niet slecht maar wel als het ten koste gaat van veel belangrijkere zaken. Er staat dan ook: ‘zalig de vredestichters’ en dat is werken!!