Dankbaarheid slijt

Iedereen heeft het wel meegemaakt, een kadootje krijgen!! Binnenkort staan de feestdagen weer in de belangstelling en dan zijn we blij dat we elkaar kunnen een plezier doen door een kado te geven aan familie en vrienden en misschien zelfs aan mensen die we niet eens persoonlijk kennen maar aan wie we willen laten weten: ik ben blij je iets te geven van het mijne. In een ander werelddeel noemen ze dat dan ook heel toepasselijk ‘thanksgiving’. Dit woord geeft de juistheid van het gebeuren aan, het dank geven of dank uitten aan anderen om je heen. Dank voor het feit dat mensen om je geven, met je begaan zijn en een heel jaar lang je hebben verdragen, want, geef toe, zo gemakkelijk is dat niet altijd hé! Daarom geven we aan elkaar en laten onze blijk van waardering zien door dat te doen. Hoe fantastisch is dit gebeuren voor kinderen, zij zijn zoveel meer betrokken bij dit feestelijke gebeuren. Kado’s uitpakken, nieuwsgierig naar wat er in zit en dat valt aan de vrolijke gezichten te zien, het lokt reakties uit die spreken.
Nu is het een beetje overdreven wat er gedaan word met de feesten, het heeft vaak niet meer de betekenis van wat hierboven beschreven staat. Van vele mensen krijg je te horen: ‘bah, weer die feestdagen! Dat ze maar snel gepasseerd zijn!’ en dat heeft dan alles te maken met tegen je zin bij familieleden gaan zitten, (vr)eten en drinken tot je rond bent en eigenlijk niet echt geinteresseerd zijn in de ander maar vooral in je eigen (buik). Zo wordt het in ons landje vaak beleefd en dit is niet wat de bedoeling ervan is. Het is niet ‘een tijd van gezelligheid’ of van ‘sfeer’, nee het is een tijd van ‘even stilstaan’ en van ‘dankbaarheid’. Laten we daar aan denken in de toekomende tijd.
Wanneer zijn we het meest dankbaar? Volgens mij is dat als we zonder reden, zomaar, iets krijgen. Dat mankeert wel een beetje, we hebben al snel de idee dat we recht hebben op een kado, tenslotte geven we iets en dan verwachten we ook iets terug hé! Zo hoort het toch? Maar als dat nu eens niet zo is, wat doet dat dan met ons? Stel dat je het kado waarvan je ondertussen denkt recht op te hebben, niet krijgt...had je dan niet liever gewenst dat jij je kado dan ook niet gegeven had?
Dankbaarheid is het grootst wanneer je het eigenlijk niet verdiend hebt om iets te krijgen, je niet het ‘recht’ hebt op een kado, maar het vanuit de goedheid van de ander toch mag ontvangen en je ook niet verplicht bent om dan iets weer terug te geven.
Maar neem nu eens een half jaar later, hoe zit het met onze dankbaarheid dan? En een jaar of twee jaar later? Weten we dan nog wat we gekregen hebben of zijn we het weer vergeten? Het moet al iets heel speciaals geweest zijn als we het nog weten zoveel tijd later. Het moment dat je zo’n kado in ontvangst neemt is natuurlijk een heel gelukkig moment en je voelt je zeker de hele avond nog in je sas, de volgende dag ook nog en misschien zelfs de hele week of maand erna nog. Maar dankbaarheid slijt, het geluksmoment blijft niet duren voor eeuwig. Het zou niet zo mogen zijn maar toch is het zo.
Natuurlijk ben je al mee waar ik naartoe wil, het kado dat je kreeg en in ontvangst nam op de dag van je bekering. De goedheid die je niet verdiend had, genade. Het was zeker niet omdat we zo goed ons best deden dat we het kregen en iets teruggeven dat ooit de waarde daarvan kan benaderen is onmogelijk. Dus mogen we dankbaar zijn voor dit prachtige kado, Gods liefde. Vaak wantrouwen we het als we enkel krijgen en niks in de plaats moeten geven maar dat is wel wat God doet. Onze rechtvaardiging in Zijn Zoon is een kado, zo zuiver als een kado maar kan zijn!
Weten we nog dat we dat ontvangen hebben en denken we nog vaak terug aan dat moment van diep innerlijk geluk? Of zijn we het alweer vergeten wat we ontvangen hebben of zelfs van Wie we het kregen? Dat zou toch wel erg zijn!
Nee, dat kan toch niet? Maar hoe dan met onze dankbaarheid? We kunnen dan misschien niets teruggeven in de plaats maar we kunnen toch wel onze dankbaarheid tonen! Dat is wat we doen in aanbidding, luisteren naar Zijn woorden, gehoorzaamheid aan Zijn wil en het gaan van de wegen die Hij aanduidt. Is onze dankbaarheid al gesleten door de tand des tijds, weten we nog hoe ons hart van binnen brandende was en is dat nu niet meer zo?
Het geluksmoment mag dan niet eeuwig duren, onze dankbaarheid mag er niet minder om worden. Het kado is wel voor eeuwig, heeft blijvende waarde!
Let eens op de vrouw, de zondares uit Lukas 7:36-50. Wat verteld de Heer over haar? Ze heeft veel liefde betoond. Ze weet dat ze het niet verdiende om bij Jeuzs te komen en had verdriet over de afstand die er tussen Hem en haar was. Ze knielde en kuste Zijn voeten, goot geurige olie over Zijn voeten uit en droogde ze met haar tranen. Dat is dankbaarheid, zonder twijfel. Jezus verteld ook aan Simon de Farizeeër, bij wie Hij in huis was genodigd, het verschil in dankbaarheid en de oorzaak daarvan. Lees het eens.
Als we nu iemand zien die God enorm dankbaar is en dat merkbaar is in zijn/haar leven dan zouden we eigenlijk wel kunnen weten hoe dat komt. Als iemands dankbaarheid nauwelijks merkbaar is dan zouden we dus ook tot een conclusie kunnen komen.
Hoeveel recht op de genade dachten we te hebben en hoe ver van God dachten we verwijderd te zijn? Meenden we dat we iets terug konden geven in plaats van Zijn plaatsvervangend lijden en sterven? We kunnen enkel dankbaar zijn en dat is zichtbaar naar de wereld en naar onze broers en zussen in Christus, dat is ons getuigenis. Dat is niet enkel zeggen of zingen ‘ik ben zo dankbaar Heer’, nee, dat is een levensveranderende en allesomvattende ingesteldheid van toewijding en overgave.

‘Nee, heb je vijanden lief, doe goed en leen geld aan anderen zonder iets terug te verwachten; dan zullen jullie rijkelijk worden beloond, en zullen jullie kinderen van de Allerhoogste zijn, want ook hij is goed voor wie ondankbaar en kwaadwillig is.’
(Luk 6:35)