waarom pseudoniem?

Al een tijd lang krijg je artikeltjes van een zekere Roaring Waves onder ogen als je in het gemeentekrantje leest. Nu heb je je misschien al afgevraagd wie dat is en sommigen zijn hier wel van op de hoogte. Maar de vraag is eigenlijk waarom niet gewoon je eigen naam gebruiken en werken met een pseudoniem? Wel dat heeft een reden.

Is het je al eens eerder opgevallen dat vele mensen in de bijbel werken onder een pseudoniem of anders gezegd hun eigen naam niet gebruiken. Het is juist om deze reden dat enkele boeken niet helemaal met zekerheid kunnen toegeschreven worden aan veronderstelde schrijvers. Het gaat er in feite om dat de vraag niet hoeft te zijn wie de persoon is maar wat er eigenlijk geschreven is. De nadruk word gelegd op het geschrevene en niet op de schrijver. Blijkbaar, in tegenstelling tot de hedendaagse mentaliteit, vind de schrijver zichzelf ondergeschikt aan de tekst die van hem of haar uitkomt. Of nog beter gezegd, ondergeschikt aan de Geest van God die de schrijver inspireert en woorden geeft, zodat de eer niet naar de schrijver gaat en daar hoogmoed uit voortvloeit. Het is een nederige houding die hij of zij er op nahoudt, een van dienstbaarheid.

Het voordeel van een pseudoniem is dat de schrijver zich kan uitten zonder verantwoording te moeten afleggen aan anderen. Om als voorbeeld te geven kan hij of zij een stelling innemen die helemaal niet in verhouding is tot de levensstijl die hij of zij erop nahoudt. Je kan een stelling doen die niet eens een persoonlijke insteek heeft. De schrijver distantieert zich van zichzelf en kruipt als het ware in de huid van de schrijver. Alles wat geschreven is kan niet tegen hem of haar gebruikt worden want het is niet zijn eigen werk, het is de alter ego die het doorgeefluik is. Een soort gespleten persoonlijkheid dus die schrijft hoe het zou kunnen zijn of zou moeten zijn maar daarom niet wat is. Ook ikzelf verschiet soms wel eens van wat ik op papier zet, het spreekt soms tegen mezelf. Ik heb soms zoiets van: dit ben ik eigenlijk niet, het is iemand die rechter door zee is, meer durft zeggen dan ikzelf en de vinger op een wonde durft te leggen, ook op een eigen pijnlijke plaats. Het is ook iemand die geen blad voor de mond hoeft te nemen en bang moet zijn voor repressailles of op het matje geroepen te worden. (De enige die dat nog zouden kunnen doen zijn de redacteurs die de tekst voordien screenen en dan zouden kunnen zeggen dat het te ver gaat of te confronterend is of zo.)

Om het met een bijbels voorbeeld weer te geven: Salomo is de veronderstelde schrijver van Spreuken, Prediker en Hooglied. Het zijn prachtige boeken maar lang niet alles is in overeenstemming met zijn leven. Zeker als je hooglied leest kom je tot de conclusie dat het eerder een droom is van Salomo, zijn verlangen naar iets dat hij graag zou hebben, wetende dat hij duizend vrouwen had in plaats van één. Waarschijnlijk was hetgeen hij op papier zette wel confronterend met de realiteit van zijn eigen leven. Toch schreef hij die teksten en dat is maar best ook. Het is niet omdat je eigen leven niet altijd klopt met hetgeen dat van je verwacht word dat die zaken dan niet moeten geuit worden. In veel gevallen zeggen sprekers net zo goed dingen waarin ze zelf ook falen maar waarvan ze weten dat het eigenlijk zo hoort. God legt de lat hoger dan dat wij er kunnen naar leven maar dat betekent niet dat wij dan de lat lager moeten gaan leggen zodat we er wel bij kunnen, nee het moet juist een streven worden om zo dicht mogelijk bij de waarheid te komen en ons daar naar uit te strekken.

Is het je al opgevallen dat in de evangeliën Jezus heel vaak spreekt over Zichzelf in de derde persoon? Hij spreekt ook over de Mensenzoon, daarmee verwijzend naar het boek Daniël. Hij zegt vaak tegen mensen dat ze niet moeten zeggen wie Hij is en de reden heb ik al eerder aangekaart in het artikel ‘bewondering’(april 2008).

Zodus, misschien weet je al wie Roaring Waves is en misschien ook niet, het doet er eigenlijk niet toe want het gaat niet om mij, het gaat om Hem. In alle artikels is het de bedoeling geweest om aan te sporen tot een leven met Hem. Je kijkt dan ook niet naar de vinger die wijst maar de richting waar het naartoe wijst. Laat dat duidelijk zijn, het gaat er mij om dat hetgeen geschreven is de lezer mag bewust maken van het leven als christen met al zijn ups en downs maar vooral van wat God ervan denkt. Hij heeft ons zo lief en is echt begaan met ons, Hij geeft om ons en wil graag dat we dat weten.